- سلام بر تو (بدرود) كه به خاطر تو، چه بديها كه با آمدنت از ما دور شد و چه خيرهایی كه به وسیله تو به ما افاضه شد.
●- کدام میهمانی دوست دارد ضیافت میزبانی کریم [خداوند سبحان) به پایان رسد؟!
●- کدام بندهای دوست دارد دوران عبادت بودن خوابش و تسبح بودن نفسش به پایان رسد؟!
●- کدام بندۀ عاقلی دوست دارد که دربهای بستۀ جهنم، دوباره باز شوند؟!
●- کدام مؤمنی، از توجه بیشتر و بندگی خالصانهتر و مناجات با خداوند سبحان، مجالست با قرآن کریم و مهار هوای نفس خسته میشود؟!
بیشتر
کم کم وقت وداع با ماه مبارک رمضان و زمان فراغ از این عزیز الهی نزدیکتر میشود!
*- بسیاری از مردمان جهان، هیچ آشنایی، بدرقه و مجالستی با این مونس کریم نداشتند که اکنون بخواهند با او خداحافظی کنند؛ استقبال و ارتباطی نداشتند که اکنون بدرقه کنند! اصلاً به این ماه و این ضیافت وارد نشدند که نگران پایان و خروج از آن باشند!
این گروه، آمدن ماه مبارک رمضان را نفهمیدند که رفتنش را بفهمند و اگر در کشورهای اسلامی زندگی میکنند، از رسیدن ماه میهمانی خدا، ناخوشایند شدند و از رفتنش خوشحال میشوند!
*- گروهی دیگر، مسلمانانی هستند که فقط نام مسلمانی را بر خود گذاشتهاند! اینان در هر حال و کاری، تسلیم هوای نفس خودشان و دیگران میباشند! اهل نماز نیستند - قرآن کریم را تلاوت نمیکنند - حلال و حرام نزد آنها مساوی است ... اما میگویند: «ما مسلمان هستیم»!
متأسفانه در جهان اسلام و حتی در ایران، هستند کسانی که روزه میگیرند، اما نماز نمیخوانند! - ناخن میکارند، یا لاک میزنند و بیغسل و وضو نماز میخوانند - چه مرد و چه زن، بدحجاب در جامعه رفت و آمد میکنند و هیچ حرمتی را در گفتار و رفتار رعایت نمیکنند و خود را مسلمان نیز مینامند! اینان به جای آن که تسلیم امر خدا باشند و پیرو دین خدا باشند، از طرف خود دین وضع میکنند و نامش را اسلام میگذارند و از دین خود پیروی میکنند! اینها همه بازیگرند، با دین خدا و خودشان بازی میکنند!
*- برخی وضعشان بسیار بهتر از کفار، مشرکان و مسلمان نماها میباشد، اما آنها نیز از روزۀ این ماه، به جز دهان بستن از خوردن و آشامیدن، و از نماز به جز انجام حرکاتی با بدن و رها کردن الفاظی در فضا چیزی نفهمیدند؛ قرآن مجید را میبوسند، و سر تاخچه، سفرۀ عقد یا روی قبر میگذارند و دیگر با آن کاری ندارند! اینها نیز غافلانند، افرادی سطحینگر، ظاهر گرا و کوتاه بین!
●- اما مؤمنان، اهمیت، جایگاه و عظمت ماه مبارک رمضان را کم و زیاد درک کردهاند - میدانند که خداوند منّان از آنها دعوت نموده تا در این ماه مبارک، میهمان او باشند - میدانند که در این ماه مبارک، نماز و روزه و سایر عباداتشان مقبول و مأجور میباشد - میدانند که اگر به این میهمانی کریمانه وارد شوند، از تلاوت یک آیه از قرآن مجید، ثواب ختم قرآن مجید میبرند - در این ماه، خوابشان عبادت و نفسشان تسبیح میباشد - گناهانشان تماماً بخشوده میشود و دعاهایشان شنیده میشود - و میدانند که این ماه مبارک، فقط برههای از زمان نیست، بلکه روح دارد، حقیقت وجودی دارد، میآید و با میهمانان خداوند سبحان، مجالست مینماید و سپر آنان میگردد.
این گروه، از نزدیک شدن این دوست خوب، خوشحال میشوند و به استقبالش میروند - با رسیدنش خود را در سرور و امنیّت میبینند - و از رفتن این همنشین پُر برکت الهی، نه تنها ناراحت میشوند، بلکه به وحشت میافتند.
این گروه، قدردان و شاکرند، لذا با احترام و محبت در گفتار و عمل، خود را برای فراق آماده میسازند و هنگام وداع، به زیبایی با او خداحافظی میکنند و با خود وعده میکنند که آثار، برکات، نعمات و فیوضاتی که خداوند متعال در این ماه به آنان ارزانی داشته است را تا رمضان کریم بعدی، حفظ نمایند.