بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم
"بِسمِ" را "به نام" معنا میکنند و میگذرند، در حالی که کلید بسیاری از معارف میباشد و در فهم بیشتر از "بِسْمِ اللّه»؛ باید دقت کنیم که "بِسمِ" یعنی چه؟!
"اسم" یعنی "نشانه" و هر کسی و هر چیزی به نشانههایش شناخته میشود، نه به ذاتش؛ حتی هر تعریفی که از خودتان بدهید (انسان، مرد / زن، مسلمان، ایرانی، جوان/ پیر و ...) نشانههای شماست. به عنوان مثال: وقتی میگویید: «شهید، آیت الله دکتر بهشتی»، به چهار اسم (نشانه) از او اشاره کردهاید که هر کدام معنا و مفهوم خود را دارند و معرف وجهی از او میباشند. پس، اگر بگوییم: «بالحسن»، به شخص حسن اشاره کردهایم، اما اگر بگوییم: «بِسم الحسن»، به اسمش اشاره کردهایم، نه خودش (ذاتش)؛ و البته همانگونه که بیان شد، هر کسی به اسمهایش شناخته میشود و با اسمهایش به او اشاره میشود.
بنابراین، فرق است که بگوییم: «یا الله – بالله»، یا بگوییم: «بِسم الله»، هر چند که کلمه "الله"، خودش اسم (نشانه) میباشد. در "بسم الله"، با توجه به "اُلوهیت" او، میگوییم: «آغاز سخن و یا کار خود را به نشانۀ او مُهر میزنیم». "بسم الله"، یعنی به نشانۀ تنها کسی که قابل پرستش میباشد.
اگر چه برخی إلههای دورغین را برای پرستش جایگزین میکنند، اما إله حقیقی اوست.
www.x-shobhe.ir
www.x-shobhe.com
کلمات کلیدی:
حدیث امروز «تأملی در بسم ٱللَّٰه ٱلرحمن الرحیم»