اصول توحید (خداشناسی) از قرآن مجید / 6
«هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ»
اوست الله، آفریننده، جدا و جدا کنند، و صورتگر
●- اولین اسمی که با آن از خداوند سبحان یاد میکنیم، اسم ضمیر «هو - او» میباشد و سپس میشناسیم که او الله، حیّ، خالق و ... هست - «خالق» کسی است که از هیچ و بدون سابقه و یاور، میآفریند - «الباری»، یعنی هم خودش جداگانه است و هم هر موجودی را ممتاز از دیگری میآفریند - و «مصوّر»، صورتگری و شکل دادن به مخلوق میباشد؛ و تمامی اینها، کار الله جلّ جلاله در مراتب آفرینش میباشد.
«لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى»
نامهای نیکو، برای اوست (اسم اوست)
●- «اسم» یعنی «نشانه» و هر چیزی با نشانههایش شناخته میشود، نه با ذاتش. خداوند سبحان نیز با نشانههایش (اسماءاش) شناخته میشود. «نامهای نیکو، برای اوست»، یعنی: هر کمالی را که نام ببرید، اسم او و نشانۀ اوست.
«يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ»
آنچه در آسمانها و زمين است تسبيح او مىگويند.
●- «تسبیح»، منزه و مبرا برشمردن میباشد. نه تنها هر ذرهای و موجودی نشان میدهد که مخلوق است و خالق غیر اوست، بلکه تمامی موجودات شعور دارند و او را تسبیح میگویند؛ او را منزه و مبرا از هر نیستی، کاستی، عیب، مثل، شبیه و توصیف میدانند و میخوانند. در آیۀ دیگری فرمود: «تمامی مخلوقات تسبیح و نماز دارند و نسبت آن علم نیز دارند». (النّور، 41)
«وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ»
و او عزیز و حکیم است.
«عزیز» یعنی «توانمندِ غیر قابل نفوذ و غلبه»؛ و «حکیم» یعنی: قول و فعل خطا یا بیهوده ندارد.
www.x-shobhe.ir
www.x-shobhe.com
www.313110.ir
کلمات کلیدی:
توحید سوره حشر «اصول توحید»